Onze welgemeende excuses. Het dagverslag is een dag te laat en dit is onvergeeflijk. (Kleine troost: hij is wel extra lang) Ondanks de goede intentie om er elke dag even mee te zitten was de batterij gisteren he-le-maal leeg. Britt had geen zin en dus werd het schrijven van het dagverslag even uitgesteld. Maar hier is ‘ie dan. Gisteravond was het tijd voor het eerste kampvuur. Iedereen ging erg vroeg naar bed… Rond half 2 lagen de meesten er wel in. Maar toch zat iedereen vanochtend om half 8 keurig aan het ontbijt. Met frisse werd er verder gewerkt aan het beton. Vanaf vandaag werd er gewerkt met 2 betonmolens in plaats van 1. Al liep dat “op zijn Roemeens” weer eens anders dan normaal. De tweede betonmolen hield er al gauw mee op. De persoon die hier het meeste moeite mee had was Mart. Er volgde een goede scheldkanonnade op het grote oranje monster. Na elk woord werd keurig sorry gezegd maar of dit gemeend was laten we even in het midden. Dit laat wel zien hoe graag iedereen aan het werk wil met dit project. ’s Middags konden we met een nieuwe tweede molen flinke meters maken. Inmiddels liggen 3 van de 6 vakken keurig vol met een nieuwe laag dit keer waterpas beton. Een andere groep begon deze dag met energiek, kleurrijk en weglopend gereedschap. Namelijk kinderen. Om half tien kwamen de kinderen die al een aantal kilometer naar de camping hadden gelopen aangezet. Er werd volop Roemeens geroepen. Wat het betekende? Geen idee. Maar ze waren wel enthousiast. Kim, Eline, Kirsten, Isa, Rayna, Britt en Elise hadden op de kinderboerderij een heel circuit uitgezet waar de kinderen in groepjes lekker konden spelen. Ze werden daarbij geholpen door begeleiders die hier op de camping werken maar ook functioneerden als tolk. Weliswaar was het alsnog een uitdaging om deze compleet ontspoorde groep kinderen bij elkaar te houden. De taal van handen, voeten en verward zwaaien met armen werd vandaag weer goed geoefend. De begeleiders werden beloond met vele knuffels en blije gezichtjes. ’s Middags werden er weer boodschappen gedaan. Dianne, Gerdine en Eline gingen op pad met de bus naar de grote supermarkt in de stad. Hier hebben ze voor de rest van de week flink ingeslagen. Ze moesten zelfs twee keer afrekenen maar dit liep minder soepel dan gepland. De pinpas deed het namelijk niet. Dit was erg vreemd en bij thuiskomst werd er gelijk ingelogd bij het internetbankieren maar zelfs dit werkte niet. Hans ging vervolgens bellen met de klantendienst en het thuisfront. Na wat onderzoek bleek dat de hele rekening per ongeluk verwijderd was. Daar zit je dan. In Roemenië. Zonder geld. Gelukkig had Gerdine net loon gehad en konden ze daardoor de boodschappen betalen. #hansbetaalt wordt #gerdinestuurmaareentikkie. Ben je na 3 jaar weer eens een weekje in Roemenië, gebeurt dit alles precies in die week. Tijdens de koffiepauze genieten we altijd van een lekker stukje fruit. De stukjes watermeloen zagen er wel bijzonder uit. Natalie had besloten om eens een middagje creatief bezig te gaan met haar mes en maakte zo honderden stukken Picassomeloen. Het was een hectische dag. Tijdens de koffiepauze gebeurde er ook nog wat bijzonders. Er was namelijk een crimineel actief op het terrein. Ondanks zorgvuldig geplaatste hekken tegen de hondenpootjes in het natte beton was er die middag een mooie grote schoenafdruk in het beton. Iedereen mocht vervolgens zijn zool laten zien om te kijken wie de dader was. Erik bleek onze assepoester te zijn die graag zijn schoenzool wilde laten zien aan de wereld. Dader opgepakt en als straf rest van de dag corvee (we konden hem alleen niet missen bij het beton dus hij kwam er vanaf met een strenge boodschap). Zoals je kunt lezen was het een dag met veel ervaringen. Zo was het voor Yanick eindelijk zover. Hij mocht op de zitmaaier. Met een grote glimlach scheurde hij een aantal ererondjes over de camping, met Nick achterin het aanhangertje. Als laatste waren Buurman en Buurman ook nog bezig geweest op de camping. Er werden dingen gemaakt, vervolgens gesloopt, opnieuw gemaakt en uiteindelijk alsnog gemaakt. Fredrik en Elise (de Buurman en Buurman uit dit verhaal) waren heel goed bezig met het installeren van gipsplaat. Er werd heel precies gemeten maar tijdens het plaatsen bleek het weer eens niet te passen. Toen werd er maar besloten om er op locatie een klein stukje af te snijden. Het paste! Schroeven er in, vooral van boven naar beneden, wat een prachtige plaat. Tot ze bij de laatste schroeven aan kwamen. Er bleek een bobbel te zitten. Oh ja, rommel achter de plaat. Maar hij was zo mooi dat Fredrik besloot om een stuk aan de onderkant er af te halen. Buurman en Buurman haalden het afval weg, maar toen moest het stuk plaat weer terug. En raad eens? Hij paste niet meer. Vervolgens werd er tot drie keer toe een nieuw stuk geprobeerd. Uiteindelijk waren ze er klaar mee werd de plamuurploeg er mee opgezadeld. Over de kozijnen en de vensterbank willen ze het niet meer hebben. We sluiten af met een leuke quote van Fredrik vandaag:

“Het maakt niet uit als het er niet uit ziet, er komt toch een bed voor te staan.”

Al met al een productieve, gezellige maar ook intensieve dag voor alle klussers. Tot morgen!

Britt en Hugo