Hiep hiep hoera, vandaag is Floor jarig in het zonnige Roemenië. Voor haar verjaardag heeft Floor behoorlijk wat straaltjes zon gekregen. Vanochtend begon het wat mistig, maar nadat we hadden gezongen begon de zon zijn werk te doen. Ook wij zijn vandaag weer hard aan het werk gegaan.

‘S ochtends weer vroeg op en werd weer een picknick bank gemaakt, vandaag was deze nog beter dan die van gisteren. Zelfs de waterpas was zo overdonderd dat deze geen juiste waarde meer aangaf. De bank kan zelfs rechtstaan op de binnenplaats, zoals we deze aantroffen op de eerste dag (“Zo werken wij nu aan een soort van binnenplaats, hierin leggen we een mooi laagje beton van 10 cm. Althans dat dachten wij, bij aankomst was het huidige beton op de ene plek op een mooie hoogte, op de andere plek lag het zo’n 40 cm lager. Een ware uitdaging.”).

Over het beton gesproken: gisteren was al een begin gemaakt met de bewapening van de vloer. Vandaag kon het storten echt beginnen. Voor de koffie was het nog werken met “trial and error” om de juiste verhouding te vinden tussen grind, zand, beton en water. Eerst te droog, dan weer te nat. Na een tijdje was dan eindelijk de juiste samenstelling gevonden en ging het als een speer.

Bij de koffie was het tijd om onze mooie ochtendstemmetjes te testen. En zongen we met zijn allen uit volle borst een verjaardagsliedje voor Floor. De een zong nog valser dan de ander, maar daar werd de feestvreugde niet minder om.  Bij een verjaardag hoort natuurlijk ook taart: een Roemeens petitfourtje. Hier genoten we enorm van.

Na de koffie was het weer tijd om hard aan het werk te gaan. In het appartement heeft Yanick vandaag niet zoveel uitgevoerd (Schouten, 2019). In vergelijking met de rest die heel hard aan het werk was. Alle isolatie is geplaatst voor een lekker koele, maar ook warme kamer. Elektriciteit is al een heel eind op weg. Ook zijn alle wanden inmiddels dicht en is er al gestart met het plaatsen van de gipsplaten.  Een wereld van verschil met gisteren en we zien al waar we het voor doen deze week.

Terwijl de meesten van ons bezig waren met de standaard werkzaamheden waren Wendy en Natalie aan het zwoegen met hun ton vol brandhout, toen hun reddende engel aan kwam rennen. Eén van de Roemeense jongens die hier ook bezig was, kwam sprintend op de dames af om ze heel galant een helpende hand te bieden: zijn kruiwagen. Dat wordt hopelijk een heel mooi eerste kampvuur vanavond.

Omdat we met zo veel handen al aardig opschieten hebben we een leuke extra klus bedacht.

Veel mensen vonden het in onze eerste dagen het heerlijk om het natte gras te knuffelen, daarom was het tijd om eindelijk een trap te plaatsen richting onze keuken. een beeld te schetsen: onze keuken ligt op een kleine heuvel waar geen goede trap naar toe loopt. Er is er wel een, maar deze is voor ons veel te ver om lopen. Wel twee hele meters. Al met al een hele hectische dag met leuke en interessante momenten.

Tot morgen,

Elise & Jorrit