Het is alweer tijd voor het laatste dag verslag van deze week. Snik Snik ☹. We zijn er helemaal kapot van. Zowel lichamelijk als mentaal. Dit is bij sommigen beter te merken dan bij anderen. Zo is Nick vanochtend niet helemaal met het juiste been uit bed gestapt. We wilden namelijk een mooie afsluitende foto maken, maar na de hele fotosessie besloot Nick aan te komen lopen. Dit zorgde ervoor dat het hele gebeuren opnieuw mocht, dit keer met echt iedereen erop.

Deze dag hoefden we gelukkig niet meer met onze spieren te klussen. Het eindresultaat mag er dan ook wel wezen. Na 5 dagen zwoegen zijn de betonvloer, picknickbanken en het grootste gedeelte van het appartement af.

De betonvloer is met precisie geplaatst, waardoor de zes vakken kaarsrecht gestort zijn. Het beton storten was ver uit de zwaarste klus. Niet mentaal gezien, maar zeker wel het meest fysiek. Om het plaatje compleet te maken zijn ook de prachtige en vooral ook rechte banken op de vloer geplaatst. Bij het beton storten hoort natuurlijk ook de mooie trap richting de keuken. Deze trap konden wij vandaag voor het eerst veilig gebruiken. Het gras knuffelen is nu officieel niet meer nodig.

In het appartement is vanochtend niet meer geklust. Tonnie, Harry, Koop en Ritchie hebben vanochtend als echte huisvrouwen het hele appartement schoon gemaakt. Ja dit hoort tot hun spijt ook echt bij het klussen. Dit zorgt ervoor dat de volgende groep (vrijwilligers uit Zwolle) het appartement helemaal af kunnen maken.

Nadat de mannen het appartement vakkundig hebben schoongemaakt was het officieel tijd voor een relax dagje. We zijn in twee groepen uit elkaar gegaan en hebben gezamenlijk afgesloten bij de pizzeria om de mooie week af te sluiten. Gisteren zijn Eline en Wendy al langsgekomen om te vragen welke activiteit we wilde doen en wat voor pizza we wilden eten. Naar Târgu Mures gaan was een heel avontuur. Eerst een halfuurtje lopen naar het treinstation, nou ja treinstation? Het waren een paar betonblokken aan de rand van het net niet waterpasse spoor, wel met een mooi halte bordje. De trein zelf zag er redelijk uit, op wat barsten in de ruiten en graffiti na. In Târgu Mures ging de groep uiteen.

De oude garde en Erik zijn vandaag op pad gegaan naar de stad Târgu Mures. Hier zijn fanatiek kerken bezocht met een afwisseling van terrasjes. Nadat de dorst gelest was is de groep doorgegaan naar de markt, burcht en weer ingeruild voor een heerlijk ijsje.  De stadbezoekers kregen ondertussen een leuke rondleiding met bijzondere verhalen van Evelien. Nadat alle cultuur was opgesnoven trof de oude garde de jongeren bij het pizza restaurant.

De groep met jonkies ging voor een dagje zwembad. Ze werden vanaf het station verdeeld in taxi’s en die skeurden met zo’n 90 km/uur door de bebouwde kom, snel bij het zwembad waren wel. Wij wel… Dianne en Carolien gingen met de bus vol tassen met zwemkleding, eten en drinken vanaf de camping richting het zwembad. Dat hadden ze perfect getimed om tegelijk met ons aan te komen. Alleen moest er een bepaald persoon roet in het eten gooien. ‘oh, moest je je tas in de bus leggen?’ Deze jongeman miste wel meer vandaag, of niet Nick? Dianne en Carolien moesten dus halverwege weer terug naar de camping om zijn zwembroek op te halen, echt handig wel. Dat het een relax dag was, was goed te merken. De lakens werden op het gras gelegd, met de lichamen erachteraan. De één na de ander lag lekker de slapen in de zon. De moeheid kwam er uit. Het zwembad zag er strak uit en we hebben hier ons meer dan goed vermaakt deze middag. Met de taxi werden we dit keer afgezet bij het pizzarestaurant. We voelden ons hier gelijk helemaal thuis, in ons kloffie met verfschoenen, oude kleding en rozige gezichtjes. Tot we de dames strak in de make-up en haar met de mooiste jurken aan tegenkwamen. Er was in hetzelfde gebouw een bruiloft gaande en hier was koste nog moeite gespaard om er tiptop uit te zien. Dit verklaarde ook gelijk waarom alle mannen maar al te graag naar de wc in het gebouw liepen. Ons zelfvertrouwen heeft een klein deukje op gelopen.

Na lekker gegeten te hebben, heeft Hugo doggybags geregeld. Wat was hij hier mega blij mee joh, terwijl de pizza nu nog steeds onaangeraakt buiten ligt (het is inmiddels zondagochtend 21 juli). Terug wandelend naar het treinstation werden we gebeld door Dianne. Ze stond voor een bus die op slot is, zonder sleutel. Er werd gelijk naar één persoon in de groep gekeken, en die toverde zo de sleutel uit zijn zak. Kunnen jullie al raden wie het was? Soms moet de grens opzoeken om maar niet te hoeven wandelen, of niet Nick? Na een ritje met de trein werd een deel van de groep opgewacht door Dianne, Nick en Carolien met het busje. Ze (Mart, Fredrik, Kirsten en Kim) mochten achterin onze mooie bus terug naar de camping, een hele ervaring. De rest ging lekker wandelend terug naar de camping. Dat betekende weer lekker over de wiebelende loopbrug. Als je hier op loopt, voelt het alsof je zaterdagnacht vanuit de Gouv naar je fiets loopt. Een deel van de wandelgroep heeft valsgespeeld. De plaatselijke taxi kwam voorbij en nam met liefde Gerdine, Gerda, Douwe, Eline, Wendy, Rayna, Elise, Loena en Britt mee. Op Roemeense stijl werden zij met paard en wagen afgezet op de camping.

Op de camping was het tijd om de bus in te pakken, het einde komt nu echt dichtbij. Onze 50 plussers hebben een flinke tijd moeten discussiëren over wat van wie was en of het überhaupt wel mee terug moest of dat ze het hier lieten. De week is voorbijgevlogen. Er zijn verschillende dingen dingen die we erg gaan missen: Een zingende Harry in het appartement, de mooie omgeving, de wandelroutes, leven zonder tijd, zomaar aan tafel kunnen schuiven, het zonnetje, de waterige en kleine oogjes aan het ontbijt, gezelligheid, goede gesprekken, kampvuren en het foute uur van Ritchie. Wat we iets minder gaan missen: alle bomen die ’s nachts werden omgezaagd, de vele muggen, het vroege opstaan, het droge baksteenbrood, spierpijn, verwondingen en vieze kleding.

Naast alle lol en gezelligheid hebben we ook heus wel serieuze momenten. Gisteravond bij het kampvuur was hier een mooi voorbeeld van. Onze Astrid had een mooi gedicht met passende muziek aan ons meegegeven. Die kwam even binnen joh. Na een lange tijd van stilte en het delen van eigen ervaringen werd het vuur nog één maal opgestookt en werd de avond gezellig afgesloten.

Op het moment van schrijven zitten we al lekker aan het ontbijt en gooien we straks de laatste spullen in de bus. Nick en Yanick zullen over een halfuurtje door ons allemaal uitgezwaaid worden. Nick vergeet de sleutels niet en laten jullie ons weten hoe jullie je nou echt voelen? De appartementen worden zometeen schoongemaakt, de tassen ingepakt en rond 11 uur verlaten ook wij de camping. Op naar ons eigen bed en fijne douche! We willen jullie allemaal heel erg bedanken voor de leuke berichten en het doorzettingsvermogen tijdens het lezen van onze lange dag verslagen. De berichtjes tijdens de koffie deden ons goed, we vergaten de spierpijn en blaren er even door. Fijn dat jullie zo fanatiek waren. Heel erg bedankt.

R4R out, see you next time

Merle, Jorrit, Loena, Mart en Britt

Vandaag de dag van de afronding. Onze laatste echte klusdag, al zullen er morgenochtend vast nog een paar dingen gebeuren. Stoppen blijft lastig. In het appartement werd het eindresultaat vandaag echt goed zichtbaar. De slaapkamer is erg ver klaar. Het appartement is al met al een flinke klus, aangezien we echt begonnen bij nul. Helemaal gebruiksklaar krijgen we het dus ook zeker niet. Het woonkamer gedeelte is compleet met gipsplaten bekleed en alle schroeven en randen zijn mooi geplamuurd. In de slaapkamer komen we een stuk verder. Aan het eind van deze dag is de slaapkamer wit geverfd en ligt er een mooi laagje laminaat op de vloer. Het laminaat wordt ook dit jaar weer gelegd door Koop en zijn vrouwen. Die vrouwen wisselen elke reis, dit jaar hadden Gerda, Merle, Elise, Kim en Kirsten de eer. Het was even wennen, maar na enige tijd was er een mooi systeem ontstaan. Al blijft het lastig en klikt het net niet lekker allemaal.

Het beton was slechts een ochtendje werk vandaag. Na al deze dagen en flink wat kuub beton loopt het op rolletjes daar. Iedereen weet wat hij of zij moet doen en zijn goed op elkaar ingespeeld. ’s Middags werd hier flink opgeruimd en schoongemaakt. Een heel fijn karwei wel.. Voor het maken van beton hebben we redelijk wat materiaal gebruikt en dit moest nu allemaal schoon en wel terug naar het magazijn. We hebben er met z’n allen dus weer heel wat meters opzitten. Er ligt een prachtvloer onder het afdak, met een misschien nog wel mooier logo goed duidelijk in beeld. Hij is een klein beetje groot uitgevallen. Over logo’s en namen gesproken, deze laten we maar al te graag overal achter. Ook het trappetje en de picknick banken werden hiermee versierd. Natalie en Dian hebben de zware taak van het logo’s branden op zich genomen. Heel uitputtend (eerder geduldtestend) klusje was dat wel. Maar ook dit eindresultaat mocht er wezen. Totdat Tim en Ritchie van een afstandje ineens begonnen te lachen. Mart en zijn eerste banken team (Elise, Eline en Merle) waren op klusdag 2 zeer tevreden over het feit dat ze sneller waren dan banken team 1 (Natalie, Tim, Isa, Rayna en Britt). Tim en Ritchie kwamen erachter dat ook in dit geval geldt: haastige spoed is zelden goed. De zitgedeeltes blijken een kleine speling te hebben van 3 cm te hebben. Ach, gelukkig was bankje nummer 3 van Mart zijn hand wel een recht exemplaar. Oefening baart kunst zullen we maar zeggen.

Zoals gisteren al verwacht: de competitie tussen Mart en Floor was nog niet ten einde. Eindresultaat: beide in het zwembad. Dit was een groot voorbeeld voor vele anderen. Één voor één sprongen er mensen bij, met of zonder kleren, hoe bruin het water ook was, het maakt allemaal niet uit. We zijn er ondertussen wel uit waarom we het water toch maar niet helder krijgen. Het water komt uit een grondwaterput en is ijzerhoudend.

De EHBO-kist die we mee hebben draait overuren deze week. Blaren, wespensteken, vele muggenbulten, schaafwonden, brandwondjes en andere klusongeregeldheden. Hij bleek nog niet helemaal compleet te zijn. Voor Carolien haar voet moest er vandaag allergiepillen en een zalfje worden gehaald. Ze is in haar voet geprikt en heeft hier een ietwat heftige reactie op. Dus daar ging het witte busje weer. Dit keer gevuld met Kirsten, Gerdine en Dianne. Op naar de apotheek, al bleek dat de apotheek hier vaak na 3 uur de deuren sluit. Dus werd er een mooie zoektocht gestart en zijn ze verschillende dorpen afgegaan. Gelukkig kwamen ze een apotheek tegen en sprak de verkoopster nog Engels ook, wat een fijne bijkomstigheid.

Voor het kampvuur van vanavond hebben we flink wat brandhout. Al het afvalhout is uit alle hoeken gehaald en in kleinere stukken gezaagd. Loena wilde zich ook even wagen aan de decoupeerzaag. Na 3 balkjes gooide ze nog net niet dat apparaat in het gras, maar was de boodschap wel duidelijk: Dit is echt niks voor mij!

De mannen hadden het vandaag op de heupen. Overal werden kleren vandaag geplukt om ze even goed te wassen. Mega handig en nuttig wel zo op de laatste klusdag, want ja die kleren heb je echt nog wel een dag nodig… Maar ach lekker bezig waren ze wel. Ritchie had als enige de wasbeurt waarschijnlijk wel nodig. Hij heeft zijn tas de ochtend van vertrek nog ingepakt en was flink wat spullen vergeten, tot overmaat van ramp scheurde hij ook nog uit meerdere van zijn broeken en zelfs één van zijn onderbroeken. Het paar voetbalsokken dat hij overbodig mee had genomen, kon dit zelfs niet verhelpen.

We zijn wel moe en voldaan na deze week. Dat bleek ook uit het feit dat het bakken van de omeletten deze avond niet meer zo soepel verliep. Isa kreeg een vegetarische variant, maar na een halfuur eten begon het opeens behoorlijk te roken vanuit de keuken. Isa haar omelet was na een halfuurtje echt wel gaar, laat maar zeggen zwart. Tijdens het avondeten werd het dagverslag van gisteren voorgelezen met daarna de vraag wie er wilde helpen met het maken van dit verslag. Het enthousiasme spatte ervan af… er waren geen vrijwillige aanmeldingen. Ze waren bang niet te kunnen tippen aan de al fantastische, mega leuke, gezellige, vlotte, super, geweldige verslagen van de eerdere dagen. Wat we kunnen begrijpen 😉. Dan was er ook nog Gerdine. Tientallen plasticflessen had ze verzameld aan een touwtje om weg te brengen. Na een aantal meter stortte haar constructie in elkaar, Gerdine met een dikke zucht en de volgende woorden erachteraan: Veeg mij maar op.  

Nadat iedereen lekker gedoucht had was het tijd voor de eindfoto. Deze foto hebben we gemaakt onder het afdak op het mooie, gestorte beton met de prachtige picknickbanken. Dit is een paar meter lopen, door het gras. Het zwembad kom je onderweg ook tegen en deze lekt een beetje. Met een plas in het gras al gevolg. Iedereen weet de plas te vinden en liep er vakkundig omheen. Britt daarentegen deed hier niks op uit en stapte vol met haar net gedouchte voeten in slippers de modder plas in. Tja, handig is anders, gelukkig had ze niet meer van dit soort onhandige momenten deze week…

Vanavond na het kampvuur gaan de jongens verder met één van hun ontstane tradities. Namelijk verhaaltjestijd. Waar deze over gaan? Geen idee, denk niet dat we het willen weten. Elke avond als Mart en Tim onder de wol liggen, neemt Yanick plaats op de letterlijke praatstoel en is het tijd voor de verhalen. Verder zijn ze heel volwassen hoor deze jongens, nooit dubbelzinnige betekenissen, flauwe woordgrappen, grappen herhalen of elkaar belachelijk maken. Hoe vinden jullie het zelf gaan, jongens?

Groetjes,

Jorrit, Natalie en Britt

Vandaag dag 5 beginnen we met een heerlijk nachtelijk kampvuurtje waar wereld records werden verbroken. Yanick vond het bijna tijd om het Guinnes World Book of records te bellen. De mannen proberen het record cross plassen te verbreken. Dit fenomeen houdt het volgende in:

1. Men neemt een aantal mannen (wij waren met 6)
2. Je zorgt dat hun blazen voldoende vocht bevatten
3. We nemen 1 boom
4. Vervolgens richt men allemaal de brandslang op deze boom
5. Probeer vervolgens gelijktijdig de boom te raken.

Momenteel staat ons record dus op 6, maar we verwachten vanavond het record weer te kunnen verbeteren.

Ook werd er in de nachtelijke uurtjes nog hard gewerkt. Op de camping staat een heel mooi zwembad. Wendy en Jorrit zijn hier om half 1 `s nachts nog mee bezig geweest. De spullen van het zwembad waren eindelijk aanwezig. Vers water werd de afgelopen dagen al in het zwembad gedaan, maar had nog niet het gewenste effect. Nadat de pomp schoon is gemaakt, hebben ze hem opnieuw aangesloten. Er zijn spulletjes en goedjes in gegooid om het zwembad weer mooi helder te maken. En dit alles om de volgende dag nog steeds een mooi groen zwembad te hebben. Al het werk lijkt voor niks, maar we geven niet op. Na deze mooie nachtelijke avontuurtjes was het tijd om weer lekker naar bed te gaan.

Dezelfde dag ging de wekker weer om 7 uur en was de kookploeg al weer druk in de weer voor een lekker standaard ontbijtje. In tegenstelling tot gisteren is er vandaag wel weer druk bezig geweest met de picknick banken. Ook deze keer ging het niet helemaal zoals gepland. Als eerst wat de waterpas niet meer goed gevuld. Kim is vervolgens naar Hans gelopen om de waterpas te vullen. Zijn enige gepaste reactie was om in lachen uit te barsten. Na enige uitleg lag ook Kim in een deuk.

De waterpas was inmiddels gevuld. Mart, Gerdine, Wendy en Kim waren zo fanatiek bezig met meten en zagen dat ze een belangrijke stap zijn vergeten. Toen bijna alle schroeven erin zaten, kwam Mart erachter dat er een balk niet helemaal paste zoals het hoort. Aan de ene kant zou je met armen van 2 meter niet bij het tafelblad komen, aan de andere kant moest je zo dun zijn als een rietje om er tussen te passen. Maar uiteindelijk is het allemaal weer goed gekomen en is het een prachtige bank geworden.

Na een ochtend hard werken was het tijd voor de warme lunch. Een heerlijke, typische Roemeense gehaktstaaf. Daarbij werd geserveerd: gebakken aardappeltjes en combi van doppertjes en worteltjes en een duo van salade. Nadat al onze buikjes gevuld waren, was het tijd voor siësta. Na het nachtelijke zwembad avontuur vond Mart het een goed idee om Floor zwemles te geven. De reden hiervoor was dat Floor de vorige dag Mart op een natte manier wakker had gemaakt. Tijd voor paybacktime, wordt vervolgd.

Nadat de klussers siësta hadden gehad, was de kookploeg aan de beurt. We waren allemaal kei hard aan het werk, maar een iemand deed daar niet aan mee. Kirsten lag heerlijk op een tafel te leunen en droomde langzaam weg.

Bij het beton gingen ze als een speer vandaag. Er zijn weer 2 nieuwe vlakken gevuld. De groep werd steeds groter en groter en dat was ook duidelijk te zien aan het aantal vieze mensen dat rond liep. De groep was fanatiek aan het scheppen in het zand en de kiezels. Van top tot teen waren ze besmurried met beton.

Ook werd er nog meer gedaan met beton, Yanick was vandaag hard bezig geweest met de trap. In tegenstelling tot zijn quote in één van onze eerdere verslagen. Het Trappetje word in samenwerking met Richie, Tim, Nick en Mart vakkundig in elkaar gebeund. De keuken wordt dus steeds veiliger.

Dan komen we nu aan bij het appartement. Hier was het een grote stof bende van al het geschuur dat er heeft plaatsgevonden. Het aantal mensen dat er liep, maakte het werken in het appartement niet beter. Doordat er ook steeds minder klusjes waren heeft Britt er maar voor gekozen om bezig te gaan met het dag verslag van gisteren. Ze gaaf natuurlijk netjes bij Tonnie aan dat ze even bezig ging voor de PR. Waarop Tonnie aangaf dat het nu geen tijd was voor Persoonlijke Rust.

Vervolgens moesten de ander veel harder lopen en werd vooral Jorrit op de vingers gekeken. Jorrit liep de kantjes er vanaf, maar deze zijn nog nooit zo mooi wit geworden. Morgen komen ze aan het plafond.

Na het harde zwoegen was het tijd voor een heerlijk diner. De keuken had een heerlijk pizza/brood ding gemaakt met pesto, tomaat en mozzarella. Ook waren er nog heerlijk gekookte eieren. Het gerucht gaat dat je gekookte eieren niet in elkaar kunt knijpen, maar uiteindelijk was het een grote bende geworden. Dit gerucht geldt namelijk voor ongekookte eieren, maar dit durfde ze niet te testen.

Vandaag werd er na het eten nog flink door geklust, zo werd het laatste beton voor de trap gestort. En in het appartement zijn nog een aantal gipsplaten geplaatst en is de altijd drukke handige Harry nog bezig geweest met de elektra. De laatste mannen stappen op dit moment onder de heerlijk warme douche, want Hugo heeft de water boiler goed hoog opgestookt. Het kampvuur mag nu snel weer aan om nog even te genieten van deze mooie avond.

Fijne avond,

Kim en Jorrit

Onze welgemeende excuses. Het dagverslag is een dag te laat en dit is onvergeeflijk. (Kleine troost: hij is wel extra lang) Ondanks de goede intentie om er elke dag even mee te zitten was de batterij gisteren he-le-maal leeg. Britt had geen zin en dus werd het schrijven van het dagverslag even uitgesteld. Maar hier is ‘ie dan. Gisteravond was het tijd voor het eerste kampvuur. Iedereen ging erg vroeg naar bed… Rond half 2 lagen de meesten er wel in. Maar toch zat iedereen vanochtend om half 8 keurig aan het ontbijt. Met frisse werd er verder gewerkt aan het beton. Vanaf vandaag werd er gewerkt met 2 betonmolens in plaats van 1. Al liep dat “op zijn Roemeens” weer eens anders dan normaal. De tweede betonmolen hield er al gauw mee op. De persoon die hier het meeste moeite mee had was Mart. Er volgde een goede scheldkanonnade op het grote oranje monster. Na elk woord werd keurig sorry gezegd maar of dit gemeend was laten we even in het midden. Dit laat wel zien hoe graag iedereen aan het werk wil met dit project. ’s Middags konden we met een nieuwe tweede molen flinke meters maken. Inmiddels liggen 3 van de 6 vakken keurig vol met een nieuwe laag dit keer waterpas beton. Een andere groep begon deze dag met energiek, kleurrijk en weglopend gereedschap. Namelijk kinderen. Om half tien kwamen de kinderen die al een aantal kilometer naar de camping hadden gelopen aangezet. Er werd volop Roemeens geroepen. Wat het betekende? Geen idee. Maar ze waren wel enthousiast. Kim, Eline, Kirsten, Isa, Rayna, Britt en Elise hadden op de kinderboerderij een heel circuit uitgezet waar de kinderen in groepjes lekker konden spelen. Ze werden daarbij geholpen door begeleiders die hier op de camping werken maar ook functioneerden als tolk. Weliswaar was het alsnog een uitdaging om deze compleet ontspoorde groep kinderen bij elkaar te houden. De taal van handen, voeten en verward zwaaien met armen werd vandaag weer goed geoefend. De begeleiders werden beloond met vele knuffels en blije gezichtjes. ’s Middags werden er weer boodschappen gedaan. Dianne, Gerdine en Eline gingen op pad met de bus naar de grote supermarkt in de stad. Hier hebben ze voor de rest van de week flink ingeslagen. Ze moesten zelfs twee keer afrekenen maar dit liep minder soepel dan gepland. De pinpas deed het namelijk niet. Dit was erg vreemd en bij thuiskomst werd er gelijk ingelogd bij het internetbankieren maar zelfs dit werkte niet. Hans ging vervolgens bellen met de klantendienst en het thuisfront. Na wat onderzoek bleek dat de hele rekening per ongeluk verwijderd was. Daar zit je dan. In Roemenië. Zonder geld. Gelukkig had Gerdine net loon gehad en konden ze daardoor de boodschappen betalen. #hansbetaalt wordt #gerdinestuurmaareentikkie. Ben je na 3 jaar weer eens een weekje in Roemenië, gebeurt dit alles precies in die week. Tijdens de koffiepauze genieten we altijd van een lekker stukje fruit. De stukjes watermeloen zagen er wel bijzonder uit. Natalie had besloten om eens een middagje creatief bezig te gaan met haar mes en maakte zo honderden stukken Picassomeloen. Het was een hectische dag. Tijdens de koffiepauze gebeurde er ook nog wat bijzonders. Er was namelijk een crimineel actief op het terrein. Ondanks zorgvuldig geplaatste hekken tegen de hondenpootjes in het natte beton was er die middag een mooie grote schoenafdruk in het beton. Iedereen mocht vervolgens zijn zool laten zien om te kijken wie de dader was. Erik bleek onze assepoester te zijn die graag zijn schoenzool wilde laten zien aan de wereld. Dader opgepakt en als straf rest van de dag corvee (we konden hem alleen niet missen bij het beton dus hij kwam er vanaf met een strenge boodschap). Zoals je kunt lezen was het een dag met veel ervaringen. Zo was het voor Yanick eindelijk zover. Hij mocht op de zitmaaier. Met een grote glimlach scheurde hij een aantal ererondjes over de camping, met Nick achterin het aanhangertje. Als laatste waren Buurman en Buurman ook nog bezig geweest op de camping. Er werden dingen gemaakt, vervolgens gesloopt, opnieuw gemaakt en uiteindelijk alsnog gemaakt. Fredrik en Elise (de Buurman en Buurman uit dit verhaal) waren heel goed bezig met het installeren van gipsplaat. Er werd heel precies gemeten maar tijdens het plaatsen bleek het weer eens niet te passen. Toen werd er maar besloten om er op locatie een klein stukje af te snijden. Het paste! Schroeven er in, vooral van boven naar beneden, wat een prachtige plaat. Tot ze bij de laatste schroeven aan kwamen. Er bleek een bobbel te zitten. Oh ja, rommel achter de plaat. Maar hij was zo mooi dat Fredrik besloot om een stuk aan de onderkant er af te halen. Buurman en Buurman haalden het afval weg, maar toen moest het stuk plaat weer terug. En raad eens? Hij paste niet meer. Vervolgens werd er tot drie keer toe een nieuw stuk geprobeerd. Uiteindelijk waren ze er klaar mee werd de plamuurploeg er mee opgezadeld. Over de kozijnen en de vensterbank willen ze het niet meer hebben. We sluiten af met een leuke quote van Fredrik vandaag:

“Het maakt niet uit als het er niet uit ziet, er komt toch een bed voor te staan.”

Al met al een productieve, gezellige maar ook intensieve dag voor alle klussers. Tot morgen!

Britt en Hugo