Raalte for Romania (R4R) is een vrijwilligersorganisatie die één keer in de twee jaar een project in Roemenië steunt. Dit doen wij door kluswerk te verrichten in Roemenië met een groep jongeren. Zo hebben we in de zomer van 2019 het project van Timulazu gesteund. Hier krijgen kansarme jongeren een intensief woon- en werktrainingsprogramma aangeboden om goed mee te kunnen draaien in de Roemeense samenleving.
Om dit soort projecten te kunnen financieren, organiseren wij gedurende het jaar verschillende acties. Dit jaar lopen wij ook weer onze jaarlijkse pepernoten actie. Met deze actie verkopen wij pepernoten en heerlijke speculaastaart.
We komen hiervoor in heel Raalte bij u aan de deur in de week van 18 tot en met 23 november. In deze week komen wij ’s avonds langs. Zaterdag kunt u ons ook overdag verwachten.
Een zakje pepernoten kost €2,- en een speculaastaart kost u €3,50. Mocht u zin hebben in allebei dan kost u dit slechts €5,-.
De opbrengst van deze verkoop gaat geheel naar het goede doel.
Het is alweer tijd voor het laatste dag verslag van deze
week. Snik Snik ☹. We zijn er helemaal kapot van. Zowel lichamelijk
als mentaal. Dit is bij sommigen beter te merken dan bij anderen. Zo is Nick
vanochtend niet helemaal met het juiste been uit bed gestapt. We wilden
namelijk een mooie afsluitende foto maken, maar na de hele fotosessie besloot
Nick aan te komen lopen. Dit zorgde ervoor dat het hele gebeuren opnieuw mocht,
dit keer met echt iedereen erop.
Deze dag hoefden we gelukkig niet meer met onze spieren te
klussen. Het eindresultaat mag er dan ook wel wezen. Na 5 dagen zwoegen zijn de
betonvloer, picknickbanken en het grootste gedeelte van het appartement af.
De betonvloer is met precisie geplaatst, waardoor de zes
vakken kaarsrecht gestort zijn. Het beton storten was ver uit de zwaarste klus.
Niet mentaal gezien, maar zeker wel het meest fysiek. Om het plaatje compleet
te maken zijn ook de prachtige en vooral ook rechte banken op de vloer geplaatst.
Bij het beton storten hoort natuurlijk ook de mooie trap richting de keuken.
Deze trap konden wij vandaag voor het eerst veilig gebruiken. Het gras
knuffelen is nu officieel niet meer nodig.
In het appartement is vanochtend niet meer geklust.
Tonnie, Harry, Koop en Ritchie hebben vanochtend als echte huisvrouwen het hele
appartement schoon gemaakt. Ja dit hoort tot hun spijt ook echt bij het
klussen. Dit zorgt ervoor dat de volgende groep (vrijwilligers uit Zwolle) het
appartement helemaal af kunnen maken.
Nadat de mannen het appartement vakkundig hebben
schoongemaakt was het officieel tijd voor een relax dagje. We zijn in twee
groepen uit elkaar gegaan en hebben gezamenlijk afgesloten bij de pizzeria om
de mooie week af te sluiten. Gisteren zijn Eline en Wendy al langsgekomen om te
vragen welke activiteit we wilde doen en wat voor pizza we wilden eten. Naar Târgu
Mures gaan was een heel avontuur. Eerst een halfuurtje lopen naar het
treinstation, nou ja treinstation? Het waren een paar betonblokken aan de rand
van het net niet waterpasse spoor, wel met een mooi halte bordje. De trein zelf
zag er redelijk uit, op wat barsten in de ruiten en graffiti na. In Târgu Mures
ging de groep uiteen.
De oude garde en Erik zijn vandaag op pad gegaan naar de
stad Târgu Mures. Hier zijn fanatiek kerken bezocht met een afwisseling van
terrasjes. Nadat de dorst gelest was is de groep doorgegaan naar de markt,
burcht en weer ingeruild voor een heerlijk ijsje. De stadbezoekers kregen ondertussen een leuke
rondleiding met bijzondere verhalen van Evelien. Nadat alle cultuur was
opgesnoven trof de oude garde de jongeren bij het pizza restaurant.
De groep met jonkies ging voor een dagje zwembad. Ze
werden vanaf het station verdeeld in taxi’s en die skeurden met zo’n 90 km/uur
door de bebouwde kom, snel bij het zwembad waren wel. Wij wel… Dianne en Carolien
gingen met de bus vol tassen met zwemkleding, eten en drinken vanaf de camping richting
het zwembad. Dat hadden ze perfect getimed om tegelijk met ons aan te komen.
Alleen moest er een bepaald persoon roet in het eten gooien. ‘oh, moest je je
tas in de bus leggen?’ Deze jongeman miste wel meer vandaag, of niet Nick? Dianne
en Carolien moesten dus halverwege weer terug naar de camping om zijn zwembroek
op te halen, echt handig wel. Dat het een relax dag was, was goed te merken. De
lakens werden op het gras gelegd, met de lichamen erachteraan. De één na de
ander lag lekker de slapen in de zon. De moeheid kwam er uit. Het zwembad zag
er strak uit en we hebben hier ons meer dan goed vermaakt deze middag. Met de
taxi werden we dit keer afgezet bij het pizzarestaurant. We voelden ons hier
gelijk helemaal thuis, in ons kloffie met verfschoenen, oude kleding en rozige gezichtjes.
Tot we de dames strak in de make-up en haar met de mooiste jurken aan tegenkwamen.
Er was in hetzelfde gebouw een bruiloft gaande en hier was koste nog moeite gespaard
om er tiptop uit te zien. Dit verklaarde ook gelijk waarom alle mannen maar al
te graag naar de wc in het gebouw liepen. Ons zelfvertrouwen heeft een klein
deukje op gelopen.
Na lekker gegeten te hebben, heeft Hugo doggybags geregeld.
Wat was hij hier mega blij mee joh, terwijl de pizza nu nog steeds onaangeraakt
buiten ligt (het is inmiddels zondagochtend 21 juli). Terug wandelend naar het
treinstation werden we gebeld door Dianne. Ze stond voor een bus die op slot is,
zonder sleutel. Er werd gelijk naar één persoon in de groep gekeken, en die
toverde zo de sleutel uit zijn zak. Kunnen jullie al raden wie het was? Soms
moet de grens opzoeken om maar niet te hoeven wandelen, of niet Nick? Na een
ritje met de trein werd een deel van de groep opgewacht door Dianne, Nick en Carolien
met het busje. Ze (Mart, Fredrik, Kirsten en Kim) mochten achterin onze mooie
bus terug naar de camping, een hele ervaring. De rest ging lekker wandelend terug
naar de camping. Dat betekende weer lekker over de wiebelende loopbrug. Als je hier
op loopt, voelt het alsof je zaterdagnacht vanuit de Gouv naar je fiets loopt. Een
deel van de wandelgroep heeft valsgespeeld. De plaatselijke taxi kwam voorbij
en nam met liefde Gerdine, Gerda, Douwe, Eline, Wendy, Rayna, Elise, Loena en
Britt mee. Op Roemeense stijl werden zij met paard en wagen afgezet op de
camping.
Op de camping was het tijd om de bus in te pakken, het
einde komt nu echt dichtbij. Onze 50 plussers hebben een flinke tijd moeten
discussiëren over wat van wie was en of het überhaupt wel mee terug moest of
dat ze het hier lieten. De week is voorbijgevlogen. Er zijn verschillende
dingen dingen die we erg gaan missen: Een zingende Harry in het appartement, de
mooie omgeving, de wandelroutes, leven zonder tijd, zomaar aan tafel kunnen
schuiven, het zonnetje, de waterige en kleine oogjes aan het ontbijt, gezelligheid,
goede gesprekken, kampvuren en het foute uur van Ritchie. Wat we iets minder
gaan missen: alle bomen die ’s nachts werden omgezaagd, de vele muggen, het
vroege opstaan, het droge baksteenbrood, spierpijn, verwondingen en vieze kleding.
Naast alle lol en gezelligheid hebben we ook heus wel
serieuze momenten. Gisteravond bij het kampvuur was hier een mooi voorbeeld van.
Onze Astrid had een mooi gedicht met passende muziek aan ons meegegeven. Die
kwam even binnen joh. Na een lange tijd van stilte en het delen van eigen
ervaringen werd het vuur nog één maal opgestookt en werd de avond gezellig
afgesloten.
Op het moment van schrijven zitten we al lekker aan het
ontbijt en gooien we straks de laatste spullen in de bus. Nick en Yanick zullen
over een halfuurtje door ons allemaal uitgezwaaid worden. Nick vergeet de
sleutels niet en laten jullie ons weten hoe jullie je nou echt voelen? De
appartementen worden zometeen schoongemaakt, de tassen ingepakt en rond 11 uur
verlaten ook wij de camping. Op naar ons eigen bed en fijne douche! We willen
jullie allemaal heel erg bedanken voor de leuke berichten en het doorzettingsvermogen
tijdens het lezen van onze lange dag verslagen. De berichtjes tijdens de koffie
deden ons goed, we vergaten de spierpijn en blaren er even door. Fijn dat
jullie zo fanatiek waren. Heel erg bedankt.
Vandaag de dag van de afronding. Onze laatste echte
klusdag, al zullen er morgenochtend vast nog een paar dingen gebeuren. Stoppen
blijft lastig. In het appartement werd het eindresultaat vandaag echt goed
zichtbaar. De slaapkamer is erg ver klaar. Het appartement is al met al een
flinke klus, aangezien we echt begonnen bij nul. Helemaal gebruiksklaar krijgen
we het dus ook zeker niet. Het woonkamer gedeelte is compleet met gipsplaten
bekleed en alle schroeven en randen zijn mooi geplamuurd. In de slaapkamer
komen we een stuk verder. Aan het eind van deze dag is de slaapkamer wit geverfd
en ligt er een mooi laagje laminaat op de vloer. Het laminaat wordt ook dit jaar
weer gelegd door Koop en zijn vrouwen. Die vrouwen wisselen elke reis, dit jaar
hadden Gerda, Merle, Elise, Kim en Kirsten de eer. Het was even wennen, maar na
enige tijd was er een mooi systeem ontstaan. Al blijft het lastig en klikt het
net niet lekker allemaal.
Het beton was slechts een ochtendje werk vandaag. Na al
deze dagen en flink wat kuub beton loopt het op rolletjes daar. Iedereen weet
wat hij of zij moet doen en zijn goed op elkaar ingespeeld. ’s Middags werd
hier flink opgeruimd en schoongemaakt. Een heel fijn karwei wel.. Voor het
maken van beton hebben we redelijk wat materiaal gebruikt en dit moest nu
allemaal schoon en wel terug naar het magazijn. We hebben er met z’n allen dus
weer heel wat meters opzitten. Er ligt een prachtvloer onder het afdak, met een
misschien nog wel mooier logo goed duidelijk in beeld. Hij is een klein beetje
groot uitgevallen. Over logo’s en namen gesproken, deze laten we maar al te graag
overal achter. Ook het trappetje en de picknick banken werden hiermee versierd.
Natalie en Dian hebben de zware taak van het logo’s branden op zich genomen.
Heel uitputtend (eerder geduldtestend) klusje was dat wel. Maar ook dit eindresultaat
mocht er wezen. Totdat Tim en Ritchie van een afstandje ineens begonnen te lachen.
Mart en zijn eerste banken team (Elise, Eline en Merle) waren op klusdag 2 zeer
tevreden over het feit dat ze sneller waren dan banken team 1 (Natalie, Tim,
Isa, Rayna en Britt). Tim en Ritchie kwamen erachter dat ook in dit geval
geldt: haastige spoed is zelden goed. De zitgedeeltes blijken een kleine
speling te hebben van 3 cm te hebben. Ach, gelukkig was bankje nummer 3 van
Mart zijn hand wel een recht exemplaar. Oefening baart kunst zullen we maar
zeggen.
Zoals gisteren al verwacht: de competitie tussen Mart en
Floor was nog niet ten einde. Eindresultaat: beide in het zwembad. Dit was een
groot voorbeeld voor vele anderen. Één voor één sprongen er mensen bij, met of
zonder kleren, hoe bruin het water ook was, het maakt allemaal niet uit. We
zijn er ondertussen wel uit waarom we het water toch maar niet helder krijgen.
Het water komt uit een grondwaterput en is ijzerhoudend.
De EHBO-kist die we mee hebben draait overuren deze week.
Blaren, wespensteken, vele muggenbulten, schaafwonden, brandwondjes en andere klusongeregeldheden.
Hij bleek nog niet helemaal compleet te zijn. Voor Carolien haar voet moest er
vandaag allergiepillen en een zalfje worden gehaald. Ze is in haar voet geprikt
en heeft hier een ietwat heftige reactie op. Dus daar ging het witte busje
weer. Dit keer gevuld met Kirsten, Gerdine en Dianne. Op naar de apotheek, al bleek
dat de apotheek hier vaak na 3 uur de deuren sluit. Dus werd er een mooie
zoektocht gestart en zijn ze verschillende dorpen afgegaan. Gelukkig kwamen ze
een apotheek tegen en sprak de verkoopster nog Engels ook, wat een fijne bijkomstigheid.
Voor het kampvuur van vanavond hebben we flink wat
brandhout. Al het afvalhout is uit alle hoeken gehaald en in kleinere stukken
gezaagd. Loena wilde zich ook even wagen aan de decoupeerzaag. Na 3 balkjes
gooide ze nog net niet dat apparaat in het gras, maar was de boodschap wel
duidelijk: Dit is echt niks voor mij!
De mannen hadden het vandaag op de heupen. Overal werden
kleren vandaag geplukt om ze even goed te wassen. Mega handig en nuttig wel zo
op de laatste klusdag, want ja die kleren heb je echt nog wel een dag nodig…
Maar ach lekker bezig waren ze wel. Ritchie had als enige de wasbeurt
waarschijnlijk wel nodig. Hij heeft zijn tas de ochtend van vertrek nog ingepakt
en was flink wat spullen vergeten, tot overmaat van ramp scheurde hij ook nog
uit meerdere van zijn broeken en zelfs één van zijn onderbroeken. Het paar
voetbalsokken dat hij overbodig mee had genomen, kon dit zelfs niet verhelpen.
We zijn wel moe en voldaan na deze week. Dat bleek ook uit
het feit dat het bakken van de omeletten deze avond niet meer zo soepel verliep.
Isa kreeg een vegetarische variant, maar na een halfuur eten begon het opeens
behoorlijk te roken vanuit de keuken. Isa haar omelet was na een halfuurtje
echt wel gaar, laat maar zeggen zwart. Tijdens het avondeten werd het dagverslag
van gisteren voorgelezen met daarna de vraag wie er wilde helpen met het maken
van dit verslag. Het enthousiasme spatte ervan af… er waren geen vrijwillige
aanmeldingen. Ze waren bang niet te kunnen tippen aan de al fantastische, mega
leuke, gezellige, vlotte, super, geweldige verslagen van de eerdere dagen. Wat
we kunnen begrijpen 😉. Dan was er ook nog Gerdine. Tientallen plasticflessen
had ze verzameld aan een touwtje om weg te brengen. Na een aantal meter stortte
haar constructie in elkaar, Gerdine met een dikke zucht en de volgende woorden erachteraan:
Veeg mij maar op.
Nadat iedereen lekker gedoucht had was het tijd voor de eindfoto.
Deze foto hebben we gemaakt onder het afdak op het mooie, gestorte beton met de
prachtige picknickbanken. Dit is een paar meter lopen, door het gras. Het
zwembad kom je onderweg ook tegen en deze lekt een beetje. Met een plas in het
gras al gevolg. Iedereen weet de plas te vinden en liep er vakkundig omheen.
Britt daarentegen deed hier niks op uit en stapte vol met haar net gedouchte voeten
in slippers de modder plas in. Tja, handig is anders, gelukkig had ze niet meer
van dit soort onhandige momenten deze week…
Vanavond na het kampvuur gaan de jongens verder met één
van hun ontstane tradities. Namelijk verhaaltjestijd. Waar deze over gaan? Geen
idee, denk niet dat we het willen weten. Elke avond als Mart en Tim onder de
wol liggen, neemt Yanick plaats op de letterlijke praatstoel en is het tijd
voor de verhalen. Verder zijn ze heel volwassen hoor deze jongens, nooit
dubbelzinnige betekenissen, flauwe woordgrappen, grappen herhalen of elkaar
belachelijk maken. Hoe vinden jullie het zelf gaan, jongens?
Vandaag dag 5 beginnen we met een heerlijk nachtelijk
kampvuurtje waar wereld records werden verbroken. Yanick vond het bijna tijd om
het Guinnes World Book of records te bellen. De mannen proberen het record
cross plassen te verbreken. Dit fenomeen houdt het volgende in:
Men
neemt een aantal mannen (wij waren met 6)
Je
zorgt dat hun blazen voldoende vocht bevatten
We
nemen 1 boom
Vervolgens
richt men allemaal de brandslang op deze boom
Probeer
vervolgens gelijktijdig de boom te raken.
Momenteel staat ons record dus op 6, maar we verwachten
vanavond het record weer te kunnen verbeteren.
Ook werd er in de nachtelijke uurtjes nog hard gewerkt.
Op de camping staat een heel mooi zwembad. Wendy en Jorrit zijn hier om half 1 `s
nachts nog mee bezig geweest. De spullen van het zwembad waren eindelijk
aanwezig. Vers water werd de afgelopen dagen al in het zwembad gedaan, maar had
nog niet het gewenste effect. Nadat de pomp schoon is gemaakt, hebben ze hem opnieuw
aangesloten. Er zijn spulletjes en goedjes in gegooid om het zwembad weer mooi
helder te maken. En dit alles om de volgende dag nog steeds een mooi groen
zwembad te hebben. Al het werk lijkt voor niks, maar we geven niet op. Na deze mooie
nachtelijke avontuurtjes was het tijd om weer lekker naar bed te gaan.
Dezelfde dag ging de wekker weer om 7 uur en was de
kookploeg al weer druk in de weer voor een lekker standaard ontbijtje. In
tegenstelling tot gisteren is er vandaag wel weer druk bezig geweest met de
picknick banken. Ook deze keer ging het niet helemaal zoals gepland. Als eerst
wat de waterpas niet meer goed gevuld. Kim is vervolgens naar Hans gelopen om
de waterpas te vullen. Zijn enige gepaste reactie was om in lachen uit te barsten.
Na enige uitleg lag ook Kim in een deuk.
De waterpas was inmiddels gevuld. Mart, Gerdine, Wendy en
Kim waren zo fanatiek bezig met meten en zagen dat ze een belangrijke stap zijn
vergeten. Toen bijna alle schroeven erin zaten, kwam Mart erachter dat er een
balk niet helemaal paste zoals het hoort. Aan de ene kant zou je met armen van 2
meter niet bij het tafelblad komen, aan de andere kant moest je zo dun zijn als
een rietje om er tussen te passen. Maar uiteindelijk is het allemaal weer goed gekomen
en is het een prachtige bank geworden.
Na een ochtend hard werken was het tijd voor de warme lunch.
Een heerlijke, typische Roemeense gehaktstaaf. Daarbij werd geserveerd:
gebakken aardappeltjes en combi van doppertjes en worteltjes en een duo van
salade. Nadat al onze buikjes gevuld waren, was het tijd voor siësta. Na het
nachtelijke zwembad avontuur vond Mart het een goed idee om Floor zwemles te
geven. De reden hiervoor was dat Floor de vorige dag Mart op een natte manier wakker
had gemaakt. Tijd voor paybacktime, wordt vervolgd.
Nadat de klussers siësta hadden gehad, was de kookploeg
aan de beurt. We waren allemaal kei hard aan het werk, maar een iemand deed
daar niet aan mee. Kirsten lag heerlijk op een tafel te leunen en droomde
langzaam weg.
Bij het beton gingen ze als een speer vandaag. Er zijn
weer 2 nieuwe vlakken gevuld. De groep werd steeds groter en groter en dat was
ook duidelijk te zien aan het aantal vieze mensen dat rond liep. De groep was fanatiek
aan het scheppen in het zand en de kiezels. Van top tot teen waren ze besmurried
met beton.
Ook werd er nog meer gedaan met beton, Yanick was vandaag
hard bezig geweest met de trap. In tegenstelling tot zijn quote in één van onze
eerdere verslagen. Het Trappetje word in samenwerking met Richie, Tim, Nick en
Mart vakkundig in elkaar gebeund. De keuken wordt dus steeds veiliger.
Dan komen we nu aan bij het appartement. Hier was het een
grote stof bende van al het geschuur dat er heeft plaatsgevonden. Het aantal
mensen dat er liep, maakte het werken in het appartement niet beter. Doordat er
ook steeds minder klusjes waren heeft Britt er maar voor gekozen om bezig te
gaan met het dag verslag van gisteren. Ze gaaf natuurlijk netjes bij Tonnie aan
dat ze even bezig ging voor de PR. Waarop Tonnie aangaf dat het nu geen tijd
was voor Persoonlijke Rust.
Vervolgens moesten de ander veel harder lopen en werd
vooral Jorrit op de vingers gekeken. Jorrit liep de kantjes er vanaf, maar deze
zijn nog nooit zo mooi wit geworden. Morgen komen ze aan het plafond.
Na het harde zwoegen was het tijd voor een heerlijk
diner. De keuken had een heerlijk pizza/brood ding gemaakt met pesto, tomaat en
mozzarella. Ook waren er nog heerlijk gekookte eieren. Het gerucht gaat dat je
gekookte eieren niet in elkaar kunt knijpen, maar uiteindelijk was het een
grote bende geworden. Dit gerucht geldt namelijk voor ongekookte eieren, maar
dit durfde ze niet te testen.
Vandaag werd er na het eten nog flink door geklust, zo
werd het laatste beton voor de trap gestort. En in het appartement zijn nog een
aantal gipsplaten geplaatst en is de altijd drukke handige Harry nog bezig
geweest met de elektra. De laatste mannen stappen op dit moment onder de heerlijk
warme douche, want Hugo heeft de water boiler goed hoog opgestookt. Het
kampvuur mag nu snel weer aan om nog even te genieten van deze mooie avond.
